Wieloryby to sprytna gromada, która pomogła im zdominować oceany Ziemi przez miliony lat, a następnie przetrwała 300-letni atak ludzi-myśliwych. To samo, co sprawia, że ​​wieloryby są tak nieuchwytną ofiarą, że naukowcy trudno je policzyć, ale dziesięciolecia badań populacji przynajmniej jednoznacznie wyjaśniły: Wieloryby nie są tym, czym były.

Floty wielorybnicze zabiły około 1 miliona kaszalotów między XVIII a XX wiekiem oraz setki tysięcy prawie każdego rodzaju wieloryba baleen. Po wyczerpaniu popularnych gatunków baleenów produkujących ropę, takich jak dziobak, siwy, humbak i prawy wieloryb, wielorybnicy zmienili się w szczuplejsze, mniej wartościowe alternatywy, takie jak sei i minke. Chociaż komercyjne wielorybnictwo zostało zakazane w 1986 r. Przez Międzynarodową Komisję Wielorybniczą (IWC), sei i minke są nadal silnie atakowane przez Japonię, Norwegię i Islandię, które unikają moratorium IWC lub mu się przeciwstawiają.

Nadciągający wielorybnicy nie są jedynym problemem, z którym borykają się wieloryby, ale ponieważ ich trzyletni atak spowodował zmniejszenie liczebności wielu populacji wielorybów o 90 procent lub więcej, z pewnością wywarli trwałe wrażenie. Dzisiejsze skurczone resztki są mniej zdolne do znoszenia innych trudności, ponieważ ich liczba jest tak niska, zarówno dlatego, że pozostało mniej wielorybów do stracenia, a także dlatego, że wieloryby te mają mniejszą różnorodność genetyczną niż ich przodkowie. Kiedy więc coś nieoczekiwanego, jak wyciek ropy lub niezwykłe, takie jak zakwaszenie oceanu, wywiera presję na te pozostałe wieloryby, populacja, a nawet gatunki jako całość, mogą odczuwać reperkusje.

Ogrom oceanu i pożądanie wielorybów uniemożliwiają biologom zrozumienie, ilu istnieje, ale mogą zgadnąć wystarczająco dobrze, aby przynajmniej wiedzieć, że kolejne 10 wielorybów jest w trudnej sytuacji. Ta lista nie jest wyczerpująca, ale pięć wielorybów i pięć uzębionych wielorybów obejmuje wielu najbardziej zagrożonych obecnie żyjących.

Wieloryby baleeńskie

Te ogromne ssaki morskie, znane również jako „wielkie wieloryby”, obejmują jedne z największych zwierząt, jakie kiedykolwiek żyły - co sprawia, że ​​o wiele dziwniejsze jest to, że jedzą plankton, małe stworzenia morskie często niewidoczne gołym okiem. Mogą przetrwać tylko takie małe kąski, ponieważ jedzą ogromne ilości naraz, dzięki talerzom do belowania (na zdjęciu) zamiast zębów. Wieloryby Baleen biorą duże łyki wody morskiej i wypychają ją z powrotem przez te filtrujące płytki ustowe, zatrzymując w środku plankton lub inny pokarm.

Ta dieta pomaga im gromadzić tony tłuszczu lub tłuszczu, co czyniło ich ulubionymi celami wielorybników z XVIII i XIX wieku, którzy starają się zagotować tłuszcz w cenny olej wielorybi. Stulecia intensywnych polowań pozostawiły większość gatunków Baleen w ruinach, a ponieważ rozmnażają się powoli, naukowcy obawiają się, że są teraz bardziej narażeni na zagrożenia, takie jak zanieczyszczenie i ataki statków, które w przeciwnym razie mogłyby być niewielkie. Podczas gdy żadne wieloryby baleeńskie nie kwitną tak jak 300 lat temu, następująca piątka należy do największych przegranych do tej pory:

Łowy wieloryby: Skoncentrowane wokół Arktyki wieloryby mają ogromne, 16-metrowe czaszki, które pomagają im przebić się przez lód morski, a także najgrubszy tłuszcz wieloryba. Zachodni wielorybnicy polowali na nich przez prawie 400 lat, ostatecznie zmniejszając ich populację do około 8 procent średniej sprzed wielorybnictwa. Od czasu wprowadzenia zakazu IWC liczba dziobów wzrosła do około 20 procent wcześniejszych wysokości, ale nadal zagrożone są topniejącym lodem morskim i ekspansją wierceń przybrzeżnych, które prawdopodobnie nastąpią.

Wieloryby szare: Wieloryb komercyjny poważnie uszczuplił obie pozostałe populacje wielorybów, zlokalizowane na wschodnim i zachodnim wybrzeżu północnego Pacyfiku. Popielaty wieloryb wschodni Pacyfiku radził sobie lepiej, około 18 000 do 30 000 żyje wzdłuż zachodniej Ameryki Północnej. Ale szary wieloryb zachodni Pacyfiku, znaleziony wzdłuż wybrzeży Azji Wschodniej, ma mniej niż 100, co czyni go najbardziej zagrożonym ze wszystkich wielorybów baleen. Według amerykańskiego Biura ds. Zasobów Chronionych Narodowego Urzędu Oceanicznego i Atmosfery (NOAA) „jego dalsze przetrwanie jest wątpliwe”.

Wieloryby: Chociaż niektóre humbaki pozostają w wodach tropikalnych przez cały rok, inne wykonują najdłuższe migracje ze wszystkich ssaków, w jednym przypadku podróżując 5160 mil z Kostaryki na Antarktydę. Garbaty wciąż wracają do zdrowia po długotrwałych stratach z połowów wielorybów, przy czym niektóre populacje wykazują większy postęp niż inne. NOAA zidentyfikowała 14 odrębnych segmentów populacji humbaków na całym świecie, z których dziewięć „wyzdrowiało na tyle, że nie uzasadnia umieszczenia na liście w ustawie o zagrożonych gatunkach”, mówi agencja. Garbaty u zachodniego Meksyku pozostają jednak zagrożone, a cztery inne populacje są nadal zagrożone: Ameryka Środkowa (Pacyfik), Wyspy Zielonego Przylądka (Atlantyk), Morze Arabskie i zachodni Północny Pacyfik.

Właściwe wieloryby: Oprócz łuczników i humbaków prawe wieloryby należały do ​​najcięższych na polowania w XVIII i XIX wieku. Ich nazwa pochodzi od przekonania wielorybników, że byli oni „odpowiednimi” wielorybami na polowania, ponieważ nie tylko często pływali w pobliżu brzegu, ale także pływali wygodnie na powierzchni po zabiciu. Istnieją trzy gatunki wielorybów rozproszonych na północnym Atlantyku, na północnym Pacyfiku i w oceanach południowych. Prawidłowy wieloryb północnoatlantycki liczy obecnie około 300, a gdy liczba ta rośnie, NOAA ostrzega, że ​​populacja jest nadal „prawie wymarła”.

Wieloryby Sei: wymawiane jak „westchnienie”, wieloryby sei nie były szeroko ścigane aż do późnych lat pięćdziesiątych XX wieku, ponieważ są cieńsze i mniej tłuste niż inne gatunki baleenów, ale wieloryby w końcu zaczęły atakować je po tym, jak bardziej pożądane gatunki padły z przełowienia. Nawet przy tak późnym początku niektóre populacje sei stanowią obecnie zaledwie około 20 procent tego, co były przed latami 50. XX wieku, a gatunek ten jest wymieniony jako zagrożony w wodach USA. Ale nadal jest ścigany przez japońskich wielorybników, a nielegalne mięso wieloryba, które niedawno znaleziono w kalifornijskiej restauracji sushi, zostało genetycznie przypisane do populacji sei, na które poluje Japonia.

Wieloryby zębate

Podczas gdy wieloryby baleen składają się z 12 dużych gatunków o podobnym kształcie, wieloryby zębate to pstrokata załoga około 70 gatunków, od vaquity o długości 4 stóp do 60-metrowego wieloryba. Wszystkich łączy ich stosunkowo normalne rzędy zębów ssaków (na zdjęciu), które odróżniają je od bezzębnych, filtrujących bel. Często używają echolokacji do żeglugi po morzach, a grupa obejmuje również niektóre z najbardziej inteligentnych nieludzkich zwierząt na Ziemi, takie jak orki i delfiny butlonosowe.

Nie byli ścigani tak ostro przez wielorybników jak wieloryby baleeńskie, ale mieszanka ludzkich wpływów spiskowała, by zdziesiątkować niektóre z nich jeszcze surowiej. Pięć następujących gatunków (lub grup gatunków) obejmuje nie tylko najbardziej zagrożone uzębienie, ale także najbardziej zagrożone wszelkiego rodzaju:

Belugas: Te małe wieloryby arktyczne są znane jako „kanarki morza” ze względu na ćwierkania, gwizdki i inne talenty wokalne, ale są również trochę jak kanarki w kopalni węgla - martwe belugi są często tak zanieczyszczone PCB, rtęcią i produkty petrochemiczne, których ciała są klasyfikowane jako odpady toksyczne. Większość populacji USA jest stabilna, ale nie bieługa Alaska Cook Inlet, która spadła do zaledwie 280 wielorybów z około 1300 pod koniec lat siedemdziesiątych. Polowanie na utrzymanie jest postrzegane jako część problemu, ale Cook Inlet jest również wysoce rozwinięty, co oznacza, że ​​wszystko, od uderzeń statków po zanieczyszczenie olejami, może być również winne.

Narwale: Obok łuczników i belugów narwale są jednym z trzech wielorybów, które całe życie spędzają w Arktyce. Są również jednym z najdziwniej wyglądających wielorybów, z kieł z kości słoniowej (technicznie zarośnięty ząb), który wystaje do 10 stóp od głów samców, a nawet niektórych samic. Podobnie jak belugowie, nigdy nie byli intensywnie ścigani przez wielorybników przemysłowych, ale miejscowi łowcy celują w nie za kły, które można sprzedać nawet za 7000 $ za sztukę. Oprócz presji polowania i sporadycznych uderzeń statków oczekuje się, że narwale ucierpią w wyniku topnienia lodu morskiego w ich arktycznym środowisku.

Delfiny rzeczne: Istnieją cztery uznane gatunki delfinów rzecznych, które zamieszkują rzeki i ujścia rzek w Azji i Ameryce Południowej, i wszystkie należą do najbardziej zagrożonych wielorybów na Ziemi. W rzeczywistości jeden gatunek - baji lub chiński delfin rzeczny - został uznany za „funkcjonalnie wymarły” w 2006 roku. Pozostałe gatunki to delfin rzeki Amazonki (na zdjęciu), delfin rzeki Azji Południowej i delfin La Plata, który jest jedynym jeden do częstej wody morskiej i słodkiej. Ponieważ rzeki są bardziej podatne na zanieczyszczenia i polowania niż ocean - zwłaszcza gdy są one zmieniane przez tamy - delfiny rzeczne są w znacznie gorszym stanie niż ich kuzyni morscy.

Kaszaloty: Mimo że komercyjni wielorybnicy zabili około 1 miliona kaszalotów w ciągu ostatnich dwóch stuleci, te wielkogłowe walenie pozostają najliczniejszym z dużych wielorybów. Łowcy skupili się na nich ze względu na wytwarzany przez nich oleisty wosk zwany spermaceti, który był jeszcze cenniejszy niż olej z wieloryba w czasach przed wierceniem ropy naftowej. Chociaż źle nazwana substancja nie ma nic wspólnego z rozmnażaniem (w rzeczywistości jest częścią układu nosowego wieloryba), nazwa „kaszalot” utknęła. Sam gatunek nie jest bezpośrednio zagrożony, ale miejscowe populacje są.

Vaquitas: Znany również jako morświn z Zatoki Kalifornijskiej, vaquitas są najmniejszymi znanymi waleniami, osiągającymi około 4 stóp długości i ważącymi od 65 do 120 funtów. Mają także jeden z najmniejszych zasięgów, żyjący tylko w północnej Zatoce Kalifornijskiej, głównie wokół delty rzeki Kolorado. Naukowcy nawet nie wiedzieli, że istnieją do 1958 roku, ale teraz ich już i tak mała populacja może spadać aż o 15 procent każdego roku. Zdecydowanie największym zagrożeniem, przed którym stają, są rybacy komercyjni, którzy co roku łowią od 30 do 85 vaquitas jako „przyłów”.

Kredyty fotograficzne:

Bowhead Whale: NOAA Alaska Fisheries Science Center

Szary wieloryb: US Marine Mammal Commission

Humpback Whale: NOAA Marine Operations

Prawy wieloryb: Narodowe Sanktuarium Morskie Stellwagen Bank

Sei whale: NOAA National Marine Fisheries Servic

Beluga: NOAA National Marine Fisheries Service

Narwhals: National Institute of Standards and Technolog

Vaquita: NOAA Alaska Fisheries Science Center